Magnetische mensen — verhalen en onderzoek naar menselijk magnetisme

De oorsprong van het aardmagnetisme blijft een mysterie, evenals de verhalen over mensen die in staat zijn voorwerpen zowel aan te trekken als af te stoten. Wie zijn die menselijke magneten en welke waarnemingen en experimenten bestaan er rond dit fenomeen?

Voorbeelden uit Rusland en Oost-Europa

Onweerstaanbaar aantrekkelijk voor metalen — zo omschrijft men Nikolai Suvurov, een 55‑jarig lid van de militia in het Russische Kirov‑gebied. Volgens de verhalen is de magnetische kracht die hij ontwikkelt zó sterk dat metalen voorwerpen als potten, pannen, scharen, messen of naalden op vrijwel zijn hele lichaam aan zijn huid blijven kleven.

In een andere Russische familie komen al drie generaties lang soortgelijke begaafden voor, die hun magnetische krachten naar believen kunnen inschakelen door zich simpelweg te concentreren op innerlijke warmteontwikkeling. Ze merkten dit verontrustende verschijnsel blijk­baar voor het eerst op na de ramp bij Tsjernobyl. Zo voelde destijds de 12‑jarige Inga Gaidoesjenkova uit Grodno in Wit‑Rusland dat haar handpalmen als magneten functioneerden en dat ze genezende krachten bezat. In Oost‑Europa komen inderdaad veel magnetische mensen voor; in Bulgarije schreven zich bijvoorbeeld niet minder dan 300 mensen in voor een wedstrijd waarbij men zo lang mogelijk metalen voorwerpen op de huid gekleefd moest houden.

Niet alle zogenaamd magnetische mensen tonen hun vaardigheden met het aantrekken van voorwerpen. Er zijn ook gevallen bekend van mensen die niet alleen metaal aantrekken maar het ook kunnen afstoten of andere abnormale krachten uitoefenen.

(In maart 1994 onderging Kevin Braithwaite een demonstratie van menselijk magnetisme door de Russische parapsycholoog Edward Naumov. Deze liet diverse metalen voorwerpen op Braithwaite’s lichaam kleven — een kunststuk dat Kevin later in zijn eentje niet kon herhalen.)

Superkrachten

In de negentiende eeuw stond heel New York perplex over de vermogens van Lulu Hurst. Ze vermaakte haar publiek door met een vingerknip zelfs de allersterkste mannen af te stoten, kennelijk dankzij haar magnetisme. Het verhaal gaat dat ze een zekere Dr. Hardinge Britten 30 cm van de vloer tilde, alleen al door een hand op de rugleuning van zijn stoel te leggen. Britten had het gevoel in een soort “ingedikte cycloon” te zitten tijdens die gebeurtenis.

Een soortgelijk begaafde Amerikaan­se was Annie Abbott, ook wel “Het magneetje uit Georgia” genoemd. Haar mogelijke bovennatuurlijke gaven werden onderzocht door Sir Oliver Lodge, een bekend fysicus en onderzoeker van het paranormale. Lodge publiceerde zijn bevindingen en stelde na proeven vast dat Abbott’s prestaties authentiek leken: er waren geen mechanische trucs of verborgen apparaatjes aan te pas gekomen.

Feestartikelen?

Toch meende Lodge dat vrijwel al haar kunstjes geïmiteerd konden worden, soms vrij gemakkelijk. Zo kon Abbott een stoel optillen waar meerdere mensen tegelijk op zaten; Lodge dacht dat dit deels te danken was aan lichaamskracht en deels aan druk die (mogelijk onbewust) door de onderste mensen op de vloer werd uitgeoefend — een simpele kniebeweging kon dat veroorzaken. Ook vermoedde hij dat onderin de “mensenberg” mogelijk een handlanger zat.

Abbott demonstreerde ook hoe moeilijk het voor iemand anders was om háár van de vloer te tillen. Lodge concludeerde dat ze waarschijnlijk zwaarder was dan ze leek en soms haar ellebogen op een handige manier verplaatste, waardoor optillen praktisch onmogelijk werd. Uiteindelijk stelde hij vast dat “bij alles, behalve het overgewicht, het eigenlijke instrument de spierkracht is.” In een voetnoot van het boek Spiritistische Ervaringen vermeldt het medium Catherine Berry dat ook zij met een simpele handbeweging beïnvloedbare mensen kon laten neervallen of rondtollen; soms veranderde een stok in haar handen in een toverstaf waarmee ze voorwerpen verrassend kon laten bewegen.

Andere opmerkelijke figuren waren het Amerikaanse medium Henry Slade, die volgens de verhalen de bewegingen van een magnetische kompasnaald kon beïnvloeden, en professor Zollner van de Universiteit van Leipzig, die breinaalden kon magnetiseren waarmee vervolgens ijzervijlsel werd opgetild.

(In sommige rapporten wordt vermeld: “Ze wegen niets,” zegt Inga Gaidoesjenkova uit Wit‑Rusland wanneer voorwerpen als pannen, hamers, boeken en bestek aan haar handen kleven. Alleen voor glazen voorwerpen is ze niet aantrekkelijk.)

Paranormaal

Min of meer bij wijze van grap vroeg Arthur Henard, een fysicus van de Universiteit van Stanford, aan de paranormaal begaafde schrijver Ingo Swann om het magnetische veld in de spoel van een magnetometer te ontregelen — ogenschijnlijk een onmogelijke opdracht. Het apparaat stond in een acht ton zware stalen kluis, onder de laboratoriumvloer in beton gegoten. Tot ieders verbazing slaagde Swann erin: de frequentie van de magneetgolven die door de recorder werden geregistreerd verdubbelde binnen 30 seconden; Swann bleek zelfs 45 seconden lang de registratie geheel te kunnen stopzetten. Daarna verloor hij zijn intense concentratie en trad het normale patroon weer in.

Ziener op afstand

Swann schreef zijn prestatie toe aan een combinatie van magnetische beïnvloeding en het vermogen tot het zien op afstand: hij zou inzicht in het binnenste van de magnetometer hebben gehad.

Ook Felicia Parse, een doktersassistente uit New York, merkte na maanden oefenen dat ze uitsluitend door middel van concentratie een bepaald magneetveld kon creëren. Ze slaagde erin een kompasnaald te ontregelen die bovenop een verzegelde filmrol in een elektrische metaaldetector was geplaatst: de naald stond naar 15 graden, en telkens men het kompas uit het proefgebied haalde keerde het naar Noord; bij terugplaatsing draaide het weer naar 15 graden.

Nina Kulagina, een bekende paranormaal begaafde uit Rusland, demonstreerde vaak dat ze een kompasnaald kon beïnvloeden door haar handen vijf tot tien centimeter boven het kompas te houden; soms draaide zelfs het hele kompas om. Op dezelfde manier leek ze glas, metalen ringen en lucifers te kunnen verplaatsen, hoewel merkwaardig genoeg voorwerpen die ze nooit eerder gezien had zich meestal van haar verwijderden.

(Van Nina Kulagina werd gezegd dat ze door de kracht van haar geest voorwerpen op afstand kon doen bewegen.)

Westerse ooggetuigen en experimenten

Een van de weinige westerlingen die Kulagina in actie hebben gezien was Dr. J.C. Pratt van de Universiteit van Virginia. In zijn boek Nieuwe Feiten over ESP beschrijft hij hoe hij Kulagina door een open deur zag zitten; voor haar lagen een luciferdoosje en een kompas. Hij zag hoe ze haar hand naar het luciferdoosje uitstrekte en het zich ongeveer een decimeter over het tafelblad naar haar toe bewoog. Ze legde het weer midden op tafel, maar het kroop meteen terug.

Met haar talent kon Kulagina ook de slinger van een pendule plotseling laten stoppen en later in een ander tempo laten voortbewegen. Ze kon de lichtere schaal van een bascule beïnvloeden, zelfs als de andere schaal duidelijk veel zwaarder was.

Professor Poesjkin van de Universiteit van Moskou voerde experimenten uit met Boris Ermolaev, die erom bekendstaat dat hij voorwerpen in volle vlucht kan laten stoppen. Boris deed warming‑upoefeningen en kon zonder lichamelijk contact bepaalde voorwerpen in beweging zetten of ze boven een plat vlak doen opstijgen. Aanvankelijk dacht Poesjkin aan statische elektriciteit, maar later formuleerde hij een andere hypothese: levende systemen zouden zwaartekrachtgolven kunnen genereren en ontvangen, en de mens mogelijk een zwaartekrachtveld kunnen opwekken waarmee omringende voorwerpen beïnvloed worden. Poesjkin meende dat zijn experimenten met Ermolaev sterke bewijzen voor deze aanname hadden opgeleverd en dat het in beweging zetten en tegenhouden van voorwerpen niet per se in tegenspraak is met de bestaande wetten van de fysica.

Magnetische eigenschappen in de natuur en evolutie

Intrigerend is dat de wetenschap ook bepaalde bacteriën kent die magnetische eigenschappen bezitten. In 1975 merkte Richard Blakemore van de Universiteit van Massachusetts op dat microben die hij in zoutmoerassen bij Cape Cod had geïsoleerd zich altijd naar het noorden richtten onder de microscoop. Ze bevatten kleine magnetiet‑microkristallen die als magneten functioneren. Ook bij bepaalde tonijn‑, zalm‑ en bijensoorten wordt ingebouwd magnetiet aangetroffen, evenals in de hersenen en op de schedelwand van duiven.

Er werden experimenten gedaan met vogels die in magnetische velden waren opgegroeid die 90 graden gedraaid waren; deze vogels namen ’s winters niet hun normale trekroute. Dit roept de vraag op of mensen vroeger wellicht ook magnetische krachten bezaten en dat deze in de evolutie grotendeels zijn verdwenen, met slechts enkele individuen die het gedeeltelijk hebben behouden. Als dat zo is, zou men in de toekomst mogelijk iedereen met dergelijke microkristallen kunnen implanteren om magnetische krachten te ontwikkelen.