Mysterieuze verdwijningen: een overzicht

De Romeinse schrijver Julius Obsequens, die misschien wel de eerste forteaanse onderzoeker genoemd mag worden, behandelde het onderwerp van mysterieuze verdwijningen in zijn Liber Prodigiorum met een verhaal dat goed bekend was bij zijn publiek: “Op een dag, toen Romulus, stichter van Rome, met zijn troepen halt hield bij een moeras stak er een plotseling onweer op. Romulus werd tijdens dit plotselinge noodweer in een wolk gehuld die zo dicht was dat zijn mannen hem uit het zicht verloren. Zij zagen hem nooit weer. Hij was tot het godendom gerezen en werd nadien vereerd onder de naam Quirinus.”

Er verdwijnen nog steeds mensen, misschien niet zo spectaculair als Romulus, maar dat het gebeurt is een onweerlegbaar feit. Het is noodzakelijk om een verschil te maken tussen de gevallen die te verklaren zijn — zoals mensen die op de vlucht voor de wet zijn, ouders die hun kinderen ontvoeren om een nieuw bestaan op te bouwen en talloze andere redenen — en de gevallen die het gezonde verstand te boven gaan zoals mensen die uit een vliegtuig verdwijnen dat op een hoogte van 9 km vliegt of mensen die uit een kamer verdwijnen die aan de buitenkant op slot zit. Het raadsel van de mysterieuze verdwijningen heeft onderzoekers de afgelopen 100 jaar misschien nog meer bezig gehouden dan UFO’s. Als antwoord op de vraag: “Wat is er met de verdwenen mensen gebeurd, waar zijn ze naar toe gegaan?”, valt er meestal een ongemakkelijke stilte.

De gave om “een poedertje in te nemen” was voorbehouden aan heksen en tovenaars. De beruchte Apollonius van Tyana verdween uit het gezicht van keizer Domitian en zijn gehele hofhouding en zorgde daarmee voor een enorme consternatie. De Mexicaanse schrijver Artemio del Valle Arizpe gaf ons de legende van “de Heks van Cordoba”, een heks uit de koloniale tijd die opgesloten werd vanwege haar onheilspellende gave om verloren voorwerpen en geheime schatten te vinden. Toen haar cipier bij haar cel stopte om te kijken hoe het met haar ging, zag hij tot zijn stomme verbazing hoe ze aan boord ging van een klein zeilscheepje dat ze op de muur had getekend. Ze zwaaide nog naar haar bewaarder. De vampieren van Oost-Europa konden verdwijnen en verschijnen zoals het hun uitkwam, dankzij de duistere machten die zij tot hun beschikking hadden.

Zelfs als het hierboven beschrevene waar zou zijn zou het geen begin van de oplossing van ons dilemma zijn: moderne gevallen van mysterieuze verdwijningen hebben niets te maken met mensen die om de een of andere reden uit het zicht van hun naasten willen verdwijnen. Hun verdwijning is vaak plotseling en onverwacht, vindt overdag of ’s nachts plaats, alleen of onder begeleiding en brengt soms de totale verdwijning van het voertuig waar ze inzaten met zich mee.

In 1941 werd een Zwitsers reddingsteam op pad gestuurd om een groep bergbeklimmers te zoeken die niet naar hun basiskamp waren teruggekeerd. Na een aantal dagen slaagden de redders erin om de voetsporen van het gezelschap te vinden. Deze stopten abrupt in het midden van een gletsjer. In dit geval besloten de autoriteiten “dat het een verdwijning was die gezien de omstandigheden en aan de hand van de feiten niet kon worden verklaard.”

De politie van de staat Florida kreeg met het daarop volgende geval te maken. De verdwijning van Tom Brook, zijn vrouw en 11-jarige zoon. Volgens het rapport hadden zij 45 km van Miami een bezoek gebracht aan een kennis, zij stapten om 11:40 uur in de auto om naar huis te gaan. Zij maakten de reis nooit af. Plaatselijke politieagenten vonden de lege auto, de koplampen waren nog aan en de deuren stonden nog open. Ze hadden een afstand van 11 km afgelegd. De handtas van de vrouw werd, met een aanzienlijk geldbedrag, op de achterbank gevonden. De politie vond sporen van het gezin die naar een weiland langs de weg liepen. De sporen hielden abrupt op, net zoals bij de bergbeklimmers in Zwitserland 11 jaar eerder. Een Frans gezin onderging in 1972 hetzelfde lot: na een avond bij vrienden te hebben doorgebracht reden ze in de vroege ochtend terug naar huis. Ze bereikten nooit hun doel op een afstand van 3 km. Er is nooit een verklaring voor gevonden.

Het is al moeilijk genoeg om vermoedens te vinden over het lot van deze mensen. De taak wordt overweldigend als het gaat om de verdwijning van honderden of zelfs duizenden mensen.

Tijdens de Spaanse oorlog in 1707 had een 4000 man sterk invasieleger onder de Aartshertog van Habsburg zijn kamp opgeslagen aan de voet van de Pyreneeën. De volgende ochtend werd het kamp opgebroken en marcheerde het leger door een bergpas. Dit goed-bewapende en uitgeruste leger bereikte nooit zijn doel, het werd ook nooit teruggevonden. Tijdens de Franse invasie in Indo-China in het midden van de 19de eeuw, marcheerde een 650 man sterk leger naar Saigon. Ook zij verdwenen zonder de vijand gezien te hebben. De mogelijkheid dat het legertje in een vijandelijke hinderlaag was gevallen werd afgewezen omdat een andere groep volgde. Deze groep heeft geen wapens gehoord of restanten van hun voorgangers gevonden.

De voorgaande gevallen zijn welbekend bij forteaanse en paranormale onderzoekers. Het zijn deze “klassieke” gevallen die dienen als introductie tot de meer recentere zaken, die echter eveneens onverklaard blijven — als herinnering aan de vastbesloten onderzoeker dat anderen het pad ook al hebben betreden zonder met antwoorden te zijn gekomen. De meer recentere gevallen die hierna volgen zijn niet minder intrigerend.

Toen de Nederlandse paragnost Gerard Croiset in 1970 door de politie van Puerto Rico werd ingehuurd om twee kinderen van een plaatselijk miljonair op te sporen, moest hij de huiveringwekkende mededeling doen dat de kinderen nergens op deze fysieke planeet te vinden waren. Zij waren echter niet overtuigd, bedankten Croiset voor zijn medewerking, en zochten op een conventionele manier verder. De kinderen zijn tot op de dag van vandaag spoorloos.

Jose María Carnero, een 26-jarige medisch student, verdween in april 1987 van de aardbodem terwijl hij met oefeningen van zijn militaire basis in Zamora, Spanje, meedeed. Volgens de rapporten dwaalde Jose María in een lichte regenbui van zijn groep vandaan. De andere soldaten probeerden onder de bomen te schuilen. De jonge man werd nooit meer gezien, zelfs niet na een intensieve zoekactie door het leger. Tot op de dag van vandaag staat hij te boek als deserteur.

Auteur Salvador Freixedo heeft voor zijn boek “La Granja Humana” onderzoek gedaan naar het onderwerp van deze bizarre verdwijningen. Hij haalt de zaak aan van een ongeluk in Spanje waarbij verscheidene mensen om het leven kwamen. Bij dit ongeluk verdween ook een 10-jarige jongen uit een van de vrachtwagens die bij het ongeluk betrokken waren. Het jongetje werd niet tussen de slachtoffers gevonden en er werd geen spoor van hem gevonden. De politie veronderstelde aanvankelijk dat de jongen als in trance weggelopen was van de plaats van het ongeval. Het gebied werd door een groep burgers en door de politie nauwkeurig uitgekamd, er werd echter niets gevonden. Om de zaak af te ronden suggereerden de autoriteiten dat het jongetje gedesintegreerd was door de lading zwavelzuur van de truck waar het jongetje in meereed.

Sommige verhalen kan men lezen als zijnde science-fiction met thriller aspecten. (Isaac Asimov, de beroemde science-fiction schrijver, gebruikte ook een mysterieuze verdwijning om een van zijn hoofdpersonen uit het boek “A Pebble in the Sky” naar de toekomst te verplaatsen.) In 1950 besteedde een New Yorkse krant een kort artikel aan de dood van een voetganger waaraan een automobilist schuld had. De chauffeur had schijnbaar niet kunnen stoppen en een menigte getuigen rende naar de plaats des onheils om hulp te bieden aan het slachtoffer, Rudolf Fenz, die later dood werd verklaard. Aan het verhaal zaten echter feiten vast die vreemd overkwamen. Het slachtoffer droeg ouderwetse kleding. In zijn zakken zaten diverse visitekaartjes met zijn naam, een rekening voor het stallen van een paard en wagen en een brief met als poststempel 1876. Toen men in het telefoonboek van New York keek zag men de naam Rudolf Fenz, Jr. die enkele jaren eerder was gestorven. Zijn weduwe was echter in staat om inspecteur Hubert V. Rihn van de afdeling vermiste personen te vertellen dat de vader van wijlen haar man op mysterieuze wijze tijdens een ritje naar de tabakshandelaar was verdwenen in 1876. Rihn nam een kijkje in het archief van dat jaar en ontdekte dat ene Rudolf Fenz, leeftijd 29, spoorloos was verdwenen in de kleren die het slachtoffer van het ongeluk aan had.

Bepaalde plaatsen op deze planeet hebben een reputatie op dit gebied opgebouwd; het zijn de plaatsen waar het verdwijnen van mensen heel gewoon is. Enkele van die plaatsen, zoals de Bermuda Driehoek en de Duivels Driehoek bij Japan, zijn tientallen jaren onderzocht door paranormale wetenschappers. Desalniettemin spelen bergen een grotere rol bij mysterieuze verdwijningen. Volgens de oude traditie waren reizigers die te dicht bij de Parnassus of de Olympus kwamen gedoemd om voor eeuwig te verdwijnen. El Yunque in Puerto Rico, de Glastenbury in New Hampshire en de Inyangani in Zimbabwe hebben nooit de erkenning gekregen die ze verdienden, ondanks het groeiende aantal onverklaarbare zaken die er hebben plaatsgevonden.

De door mist bedekte El Yunque is altijd een bron geweest van mysterieuze paranormale fenomenen en de laatste tijd ook van UFO-verschijningen. Tientallen personen, voornamelijk toeristen, zijn op onverklaarbare wijze verdwenen uit dit bergachtige regenwoud. Er is een kind verdwenen terwijl het met zijn ouders een paadje volgde, en zelfs reddingsteams die op onderzoek gestuurd waren, zijn door de wildernis opgeslokt. Boswachters zijn snel met hun oordeel en geven de schuld aan drijfzand en onontdekte grotten, zelfs als de verdwijningen plaatsvinden op een locatie waar dergelijke gevaren niet op de loer liggen.

De verdwijningen op de Glastenbury zorgden voor een enorme sensatie in het vredige landelijke Vermont. In een tijdsbestek van vijf jaar, 1945 - 1950, zijn er zeven verdwijningen gerapporteerd. In tegenstelling tot El Yunque had deze omgeving geen voorgeschiedenis van verdwijningen. Een heel scala aan mogelijke oorzaken, variërend van Zwarte Magie tot ontvoering door UFO’s, stak de kop op. Het eerste slachtoffer van de Glastenbury was, merkwaardig genoeg, een gids die met jagers door de bergen trok. Deze gids, en vier jagers, zijn nooit meer gezien. Een ander slachtoffer verdween op nog vreemdere manier; hij stapte in Saint Albans in de bus, werd door de chauffeur en de andere passagiers gezien, maar ondanks dat het een non-stop rit was heeft men hem nooit de bus zien verlaten.

De berg Inyangani in Zimbabwe is waarschijnlijk een van de interessantste op het gebied van het laten verdwijnen van mensen omdat de vermisten vaak weer terugkomen met vreemde verhalen. UFO-onderzoekster Cynthia Hind schreef in een artikel voor het FATE Magazine over de lotgevallen van een onderminister van Zimbabwe die samen met twee vrienden op de berg verdween. Volgens de onderminister liepen de drie mannen doelloos en in een staat van verwarring rond, ze voelden geen dorst of honger. Ze zwaaiden de hele tijd naar het reddingsteam die hen echter niet konden zien. Nadat er bloedoffers aan de heiligen van de berg waren geschonken waren de drie mannen in staat om het normale ruimte-tijd continuüm weer binnen te treden. Hind’s artikel gaat verder op de zaak in met een melding van een plaatselijke assistent die betrokken was bij een eerdere verdwijning van een regeringsambtenaar op de berg. De stamoudsten van de Tangwena stam werden geïnformeerd over de plicht van de assistent en er werd een ritueel uitgevoerd waardoor de “terugkeer” van de verdwenen persoon mogelijk werd. De vermiste ambtenaar werd de volgende dag gevonden, hij was er niet erger aan toe dan voorheen maar hij wist zich niets meer te herinneren van de twee voorafgaande dagen. Anderen zijn er niet zo goed vanaf gekomen en hun verdwijningen zijn nooit opgelost. Het effect van rituele magie zou wel eens kunnen betekenen dat er een intelligentie aan het werk is die soms kan worden omgekocht. Degenen die weggenomen zijn worden dan teruggegeven. Hadden de oude Taino’s van Puerto Rico misschien ook een dergelijke macht over diegenen die hun landgenoten wegnamen? We zullen het nooit weten.

De mens heeft altijd een gezond respect gehad voor bepaalde watervlaktes, voornamelijk zoetwatermeren met een kwade reputatie. Sommigen hiervan zijn de Schotse en Ierse meren die onderzocht werden door de inmiddels overleden F. W. Holiday. Anderen zijn meren en baaien elders in de wereld waarvan men dacht dat er monsters of exotische levensvormen in huisden. Weer andere meren zijn berucht vanwege de zaak waar het hier om draait: mysterieuze menselijke verdwijningen.

De Britse onderzoeker van mysterieuze voorvallen, H.P. Wilkins, bekeek de tradities die verbonden waren met de “warme” meren in de noordoost hoek van IJsland, het onbewoonde land dat bekend staat onder de onheilspellende naam Oddharhraun. Dit verlaten gebied herbergt de Askja vulkaan, een reusachtige krater met een diameter van bijna 20 km. De vulkaan is omgeven door een waar maanlandschap met lavavelden en zwarte as.

In deze, als uit een nachtmerrie ontsproten, uithoek van de wereld — een waar voorbeeld voor Tolkien’s Mordor — ging een team bestaande uit jonge Duitse geologen een onderzoek uitvoeren naar de verbazingwekkende vulkanische activiteit van IJsland. Zij arriveerden in 1905 in het vissersdorpje Husavik en huurden daar een gids om hen naar Oddharhraun te brengen; de IJslanders zagen deze plaats als een bovennatuurlijk, kwaadaardig iets. Tegen de waarschuwing van hun gids in sloegen de Duitsers in het gebied hun kamp op en twee van hen gingen aan boord van een opblaasboot om naar het midden van het vulkanische meer te varen. Toen hun metgezel, die aan wal bleef, keek hoever ze waren zag hij tot zijn verbijstering dat ze met boot en al verdwenen waren. De autoriteiten organiseerden een reddingsactie en het warme meer werd uitgedregd, maar de wetenschappers waren voorgoed verdwenen. Wilkins voegt nog aan het verhaal toe dat iedere onderzoeker die in de binnenlanden van IJsland op zoek gaat al snel een aanzienlijk aantal van dergelijke verhalen kan verzamelen.

Deze verdwijnbevorderende meren zijn niet altijd veilig weggestopt in verre uithoeken van vreemde landen. George Andrews, schrijver van Extraterrestrial Friends and Foes, beweert dat ook het Whitneymeer in het gebied rond Dallas een dergelijke eer te beurt valt. In een artikel uit de Fort Worth Star-Telegram uit 1976 introduceert Andrews een watermassa waarin mensen en voertuigen op de meest ongebruikelijke manieren zijn verdwenen. Sinds de jaren ‘50 zijn tientallen auto’s het water in gereden en zijn er ook vliegtuigen op onverklaarbare wijze in het water neergestort. Ook zijn er talloze duikers verdwenen, hoewel het meer geen verbindingen heeft en er geen onderstroom is. Ook zijn er meldingen gedaan van UFO’s. Het officiële vonnis inzake de mysterieuze verdwijningen luidt: “onwetendheid leidend tot verdrinking.”

De incidenten bij het Whitneymeer maken de overgang tussen verdwijningen met een passieve oorzaak en de verdwijningen met een actieve oorzaak mogelijk. Die oorzaak luidt: UFO’s. Het staat vast dat er een verband is tussen een hoge UFO-activiteit en mysterieuze verdwijningen. Onderzoeker Phil Imbrogno wijst op een stijging van het aantal vermiste kinderen tijdens een UFO-golf boven de Hudson-vallei in de jaren ‘80 — bijna 3000 kinderen verdwenen er alleen al uit Westchester County. Politiefunctionarissen reageerden verbijsterd op het aantal vermiste kinderen en het feit dat geen van de kinderen ooit terug is gevonden.

Patrice Gaston, wiens boek Disparitions Mysterieuses hét boek is over het fenomeen van de mysterieuze verdwijningen, vermeldt dat er gedurende de nog immer onverklaarbare energiestoringen, en een enorme UFO-activiteit, in New York en de Noordoostkust (1965) 4 miljoen mensen als vermist werden opgegeven. Dit was een toename met 2 miljoen tegenover het jaarlijkse gemiddelde. Voeg bij dit aantal de mysterieuze verdwijningen die plaatsvonden gedurende energiestoringen die plaatsvonden over de gehele planeet (van Argentinië tot het Verre Oosten). Dit roept de woorden van Charles Fort bij ons op: “Ik geloof dat er op ons gevist wordt.”

We moeten echter terughoudend zijn en ons niet laten verleiden om alle verdwijningen op UFO’s te steken, omdat de eerder genoemde verdwijningen niets hiermee te maken hebben gehad. Vliegende schotels en de achterliggende intelligentie is niet meer dan een van de symptomen en geen oorzaak.

De moeilijkste vragen die er in de loop van de tijd gesteld zijn over mysterieuze verdwijningen zijn: (a) wat heeft de verdwijningen veroorzaakt? en (b) wat is er van de slachtoffers geworden? Ter beantwoording van deze verontrustende vragen zijn verschillende theorieën geopperd.

De Britse geleerde F.W.H. Myers geloofde dat als iemand door een denkbeeldige spleet naar een andere realiteit valt hij over een paranormale begaafdheid beschikt. Deze mentale gesteldheid of vermogen veroorzaakt een verstoring van hersenwerking, energie en materie en zendt het hulpeloze slachtoffer door een scheur in de realiteit. Volgens Myers veroorzaakt dit vermogen een onbedoelde, plotselinge en ongewilde doorgang van onze drie dimensies naar een vierde dimensie. Ook kan het ervoor zorgen dat vreemde wezens uit hun dimensie naar de onze komen. Als Myers op het goede spoor zat, moet het ook mogelijk zijn dat iemand zich deze gave heeft aangeleerd om zo tussen werelden en planeten te kunnen reizen. De mysterieuze wezens, die de ruggengraat vormen van het forteaanse onderzoek, hebben misschien een instinctmatige aanleg voor teleportatie en kunnen zich dus naar believen tussen hun en onze wereld verplaatsen. De schrijvers D. Scott Rogo en Jerome Clark suggereren dat het belangrijkste fysieke kenmerk van de gerapporteerde bizarre monsters bestaat uit oplichtende ogen, waaruit zou kunnen worden afgeleid dat hun “thuisdimensie” bestaat uit een wereld van duisternis.

De Argentijnse parapsycholoog Juan Jacobo Bajarlia biedt een andere verklaring: parapsychologie erkent het vermogen van materie om materie binnen te dringen. Dit fenomeen verklaart hoe een massief object door een muur naar een andere dimensie kan verdwijnen zonder een spoor achter te laten. Teleportatie zou hier een bijverschijnsel van zijn. Dr. Bajarlia waarschuwt ons dat dit effect alleen op kan treden in een staat van trance. De persoon moet een staat van paranormale waakzaamheid proberen te bereiken die de vijf zintuigen overheerst, dit moet vergezeld gaan van een reden en een dosis vrije wil. De energie die geproduceerd wordt door het persoon dat met de ervaring te maken krijgt, gewoonlijk het gevolg van angst, kan zo intens zijn dat het slachtoffer gaat leviteren, in een andere dimensie geworpen wordt of terechtkomt op een onvindbare plaats. Een meer complete uitleg van dit fenomeen wordt geboden door Dr. Antonio Las Heras in zijn boek Respuestas al Triangulo de las Bermudas (Solutions to the Bermuda Triangle).

Gordon Creighton, uitgever van het prestigieuze blad Flying Saucer Review en de Spaanse ufoloog Salvador Freixedo hebben een idee geopperd dat gaat in de richting van elementaire wezens uit de Islamitische wereld die bekend staan onder de naam djinn of jinas die verantwoordelijk zouden zijn voor de raadselachtige verdwijningen. Deze Arabische wezens vinden hun tegenhangers in de Europese feeën en de geesten en dwergen uit de Amerikaanse verhalen. De djinn schept er een groot genoegen in om zich met menselijke zaken te bemoeien. Ze zijn hiertoe in staat omdat ze voor onze ogen onzichtbaar zijn. Ze bezitten het vermogen om in iedere vermomming in onze wereld te verschijnen en halen hun plezier uit het ontvoeren van mensen.

Als laatste keren we terug naar de UFO’s als reden voor de verdwijningen. In een ingewikkelde zaak die plaatsvond in Cajamarca in Peru werd een vrouw in een oogwenk ontvoerd door een blinkende UFO. Deze was plotseling uit de hemel komen dalen terwijl zij de was stond op te hangen. Verscheidene buren zagen het voorval en de zaak is tot op heden onopgelost gebleven.

De verklaring van de verdwenen ambtenaren in Zimbabwe is ons enige middel om de tweede vraag (wat gebeurt er met diegenen die onder deze omstandigheden verdwijnen) te beantwoorden. Ze doolden doelloos rond, konden het reddingsteam zien maar waren niet in staat om met hen te communiceren. Ondanks dat zij op het moment geen honger of vermoeidheid voelden kunnen wij ons toch niet voorstellen dat ze voorgoed door hadden kunnen gaan. Het is interessant om te vermelden dat de skeletten van enkele slachtoffers van de Glastenbury vele jaren later zijn gevonden. Zouden ze misschien na hun dood teruggezet zijn naar onze eigen realiteit?

Misschien heeft het vallen door een gat in de tijd/ruimte/realiteit verwoestende gevolgen voor de slachtoffers. Misschien verwoest het hun gevoelens en wordt er onherstelbare schade toegebracht. Charles Fort vermeldt het plotselinge verschijnen van schijnbaar apathische “wildemannen” in Engeland in de winter van 1904 - 1905. Ze waren naakt en spraken een taal die niet bij de beschikbare politiebeambten bekend was. Kunnen dit misschien slachtoffers van een mysterieuze verdwijning zijn geweest, die op een willekeurige tijd en plaats werden “uitgespuugd”, terwijl hun hersenen waren verwoest door de onnatuurlijke passage? Als de schuldigen inderdaad gezocht moeten worden onder de djinns of de onzichtbare wezens die deze wereld met ons delen, kan iedereen voor zich wel het lot van de slachtoffers bedenken.